[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Nagle bowiem dotarło do niej, co się dzieje. Ubrana tylko w nocną koszulę
siedziała na łóżku i opowiadała jakiemuś facetowi historię swego życia. Jeszcze
tydzień temu uznałaby to za kompletny absurd.
Ta myśl sprawiła, że przeszył ją zimny dreszcz.
- Co się stało? - zapytał Sayre, zaniepokojony nagłym przejściem od
śmiechu do przerażenia.
- Nie... to nic - powiedziała z trudem. - Czy mógłbyś mnie zostawić samą?
ProszÄ™.
- Nie ma mowy! - odparł tonem nie znoszącym sprzeciwu. - Coś cię
przeraziło i...
- Zapewniam cię, że już wszystko w porządku.
- Co takiego zrobiły Yancie i Fennia, że tak się wystraszyłaś?
- 95 -
S
R
- Nic - odparła, widząc jednak, że nie zdoła się go pozbyć, jeśli mu czegoś
nie powie, dodała: - Yancie i Fennia są moimi kuzynkami. Wszystkie trzy
wychowywałyśmy się razem. Nasze matki są siostrami. W wieku siedmiu lat
zostałyśmy wysłane do tej samej szkoły z internatem... - Przerwała. - Bełkoczę,
prawda?
- Ależ skąd! Mów dalej - zachęcił ją. - Co się stało z twoimi kuzynkami?
- Nic się z nimi nie stało! - odparła zirytowana. - Czy mogłabym w końcu
pójść spać?
Nie odpowiedział ani nie zrobił najmniejszego ruchu. Po prostu spokojnie
czekał na dalszy ciąg opowieści.
- Wyszły za mąż - powiedziała w końcu.
- Ale co? Są nieszczęśliwe w małżeństwie? Czy to cię tak dręczy?
- Nie, są bardzo szczęśliwe... jak w najpiękniejszym śnie - odpowiedziała
ze złością.
- Jednak ty nie jesteś szczęśliwa z tego powodu? - Uważnie ją
obserwował.
- Co za głupoty wygadujesz! - wybuchła. - Dawno nie słyszałam większej
bzdury! Myśmy się tak bardzo bały... One się już z tego wyzwoliły, bo wiedzą,
że nie odziedziczyły... - Przerwała, przerażona, że niemal zdradziła swoją naj-
większą tajemnicę.
- Czego nie odziedziczyły? - spytał z naciskiem. Patrzył jej śmiało w
oczy. Był gotów czekać na odpowiedz nawet całą noc.
- Nic nie odziedziczyły - odpowiedziała wojowniczo.
- Astro, powiedziałaś już tyle... - Uśmiechnął się lekko.
- Od czego one już się wyzwoliły?
- Sama nie wiem - odparła.
- Ale Yancie i Fennia wiedzą? Powiedz, czego się tak długo bałyście?
- To nie twoja sprawa - warknęła. Miała nadzieję, że Sayre obrazi się i
sobie pójdzie.
- 96 -
S
R
Niestety Sayre nie miał najmniejszego zamiaru się obrażać ani
wychodzić.
- A właśnie, że moja - upierał się. Westchnęła. Ten facet był trudnym
przeciwnikiem.
- A więc dlatego tak tłumisz uczucia? - ciągnął jakby nigdy nic.
- Niczego nie tłumię!
- To dlaczego tak bardzo boisz się swoich reakcji? Naprawdę tłumisz
swoje uczucia.
Boję się? Tłumię uczucia? - powtórzyła w myśli jego słowa.
- Mam cię dość, Baxendale! - krzyknęła z wściekłością. Sayre uśmiechnął
siÄ™ do niej.
- Co takiego odkryły twoje kuzynki, czego ty nadal nie wiesz? - powtórzył
pytanie.
- Czy możesz się w końcu odczepić?
- MogÄ™, jak mi powiesz, czego siÄ™ boisz.
- Dobranoc! - ucięła ostro. Położyła się i zamknęła oczy. Nie miała
zamiaru oddawać mu więcej pola. I tak dowiedział się stanowczo zbyt dużo.
Sayre westchnął ciężko i zaskoczył ją raz jeszcze.
- Zpij dobrze, Astro - powiedział ciepło. - Mam nadzieję, że nie będziesz
miała nic przeciwko temu, że jutro rano zapytam o to Greville'a?
Gwałtownie usiadła.
- Nawet nie próbuj! - zawołała.
Uśmiechnął się do niej. Nie miała ochoty go uderzyć. Miała ochotę go
zabić.
- Greville nie wie... To znaczy wie, co siÄ™ dzieje w naszej rodzinie. O
mnie, Fennii i Yancie. - Zaczęła wyrzucać z siebie słowa z prędkością karabinu
maszynowego. - O naszych matkach, które są przyrodnimi siostrami jego matki.
Wie, że mają bardzo swobodny stosunek do... - Ugryzła się w język, ale było już
za pózno.
- 97 -
S
R
Wziął ją delikatnie za rękę. Nie miała wątpliwości, że domyślił się już
wszystkiego.
- Proszę cię, nie rozmawiaj z Greville'em o tym! - zawołała. - On
oczywiście wie, jak one żyją. Yancie i Fennia mają to za sobą... nie chcę, żeby
martwił się o mnie... dam sobie radę sama, jak do tej pory... zresztą może ja też
się kiedyś przestanę bać...
- Kochanie, co budzi w tobie takie przerażenie? - spytał łagodnie. - Czego
bałyście się przez lata?
- Rozwiązłości - wyrzuciła z siebie. - Genu, który ją zawiera, a który z
pewnością mają matka i ciotki.
Wyraz absolutnego osłupienia na twarzy Sayre'a spowodował, że
przerwała.
- Boisz się, że jesteś rozwiązła? Ty? - powtórzył, jakby nadal nie mógł
uwierzyć, że coś takiego usłyszał. - Podejrzewasz, że mogłaś odziedziczyć po
matce gen rozwiązłości? Och Astro, Astro! - Patrzył na nią z rozczuleniem,
niczym na urocze, rozbrajajÄ…ce dziecko. - Chodz, przytul siÄ™ do mnie. -
Rozpostarł ramiona i owinął je dookoła niej.
Astra była tak poruszona tym, co się stało, że pozwoliła się objąć i
przytulić, a co więcej czuła, że właśnie tego potrzebuje. Mocne ramiona Sayre'a
były niczym bezpieczny port po burzy.
- Sayre, ja...
- Ciiii, nic już nie mów, rozumiem wszystko. Posłuchaj mnie uważnie.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]