[ Pobierz całość w formacie PDF ]
DagmaraM.
Obecnie jest uczennicą klasy VII szkoły podstawowej masowej. Realizuje program
przeznaczony dla dzieci głuchych. Nie widzi na jedno oko, a na drugie oko widzi bardzo
słabo. Ubytek słuchu w uchu prawym wynosi 70 dB, w uchu lewym 75 dB. Ze względu na
posiadane defekty zakwalifikowana została do III grupy inwalidzkiej. Dodatkowo dziecko
posiada krótszą lewą kończynę oraz wrodzoną chorobę skóry w postaci odklejania się
naskórka. Rozwój umysłowy kształtuje się w normie intelektualnej. Ojciec dziewczynki
legitymuję się wykształceniem zawodowym, a matka średnim. Ma ona pełnosprawnego,
starszego o 6 lat brata. Rozwój ruchowy kształtuje się na poziomie średnim. Sporo
problemów doświadcza Dagmara z wykonywaniem ruchów rękami wymagających dużej
precyzji, ze względu dotkliwe rany naskórka.
W realizacji czynności samoobsługowych jest w pełni samodzielna. Pomaga matce przy
sprzątaniu, praniu, ścieleniu łóżka, nakrywaniu do stołu, zmywaniu i gotowaniu. Jest w stanie
samodzielnie przygotować sobie posiłek. Na dobrym poziomie posługuje się pismem płaskim
(aneks). Nie robi błędów ortograficznych. Czyta płynnie, choć często nie rozumie czytanych
tekstów. Najwięcej problemów sprawia dziewczynce matematyka. Nie zawsze pojmuje
zadania z treścią. Znacznie mniej kłopotów ma z językiem polskim (aneks). Mówi słabo, ale
wspomaga komunikację gestami języka migowego. Do chwili obecnej korzysta z zajęć
logopedycznych na trenie szkoły. Z nauczycielami utrzymuje kontakty, które można określić
jako formalne. Stosunek rówieśników do Dagmaryjest ra-Gzej pozytywny, chociaż w grupie
klasowej przeważnie jest izolowana. Ma także problemy z nawiązywaniem interakcji
wewnątrzgrupowych, które spowodowane ^ niskimi umiejętnościami komunikacji werbalnej.
Największą aktywność na terenie szkoły przejawia w czasie organizowania imprez
klasowych, na spacerach, wycieczkach, zajęciach pozalekcyjnych, najmniejszą w zabawie.
Ma stałych Przyjaciół spoza środowiska szkolnego, przeważnie starszych. Rodzice czynią
^szystko co jest możliwe, by umocnić pozycję dziewczynki w grupie szkolnej:
ontaktują się z wychowawczynią, zapraszają inne dzieci do domu, tłumaczą im Pecyfikę
rozwoju Dagmary. Na wiele dzieci działa to pozytywnie, zaczynają ro-urnieć położenie
koleżanki, starają się ją wspomagać, aby nie czuła się odrzuco-" ^pore problemy mają
rodzice z postawami wobec ich dziecka prezentowany-' P^ez przypadkowo spotkanych ludzi,
albo okazują nadmierne współczucie,
albo niechęć, często też odrazę wyrażaną słowami "jakie brzydkie dziecko". Zdarzają się
również chwile, że ich córka wzbudza sporą sensację. Jednak bez względu na nie zawsze
dobre doświadczenia, chwile załamania, trudności, które zdają się być nie do pokonania, są
też sytuacje dające radość, nadzieję i zadowolenie z tego co już zdołano osiągnąć, l co być
może szczególnie istotne - jest ona wśród zdrowych dzieci, w towarzystwie których wzrasta i
którym raz lepiej, raz
gorzej jednak stara się dorównać.
Maciej Dz.
Jest uczniem klasy ósmej szkoły podstawowej masowej. Realizuje program nauczania
placówek powszechnych. Chłopiec nie widzi na oko prawe. Oko lewe funkcjonuje w
granicach normy. Nie słyszy na prawe ucho. Anomalie rozwojowe zostały spowodowane
toksoplazmozą wrodzoną. Posiada III grupę inwalidzką. Rozwój umysłowy przebiega w
granicach normy. Ojciec legitymuje się wykształceniem średnim, matka wyższym. Rodzina
posiada jeszcze troje młodszych dzieci. Maciek jest chłopcem w pełni samodzielnym w
zakresie czynności samoobsługowych i czynności dnia codziennego. Lubi majsterkować,
grać w gry komputerowe i czytać książki. Bez szczególnych trudności porozumiewa się
mową dzwiękową. Płynnie czyta pismo płaskie. Pisze w normalnych zeszytach. Rzadko robi
błędy ortograficzne. Nie ma większych problemów ani z językiem polskim, ani matematyką.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]